Ormanın birinde korkak bir tavşan yaşarmış. Bu tavşan her şeyden çok korkarmış. Hiç dışarı çıkamazmış. Bütün gün evinin penceresinden dışarısını seyredermiş. Zaman zaman iç geçirirmiş. Ne olurdu, ben de dışarıda dolaşabilsem, dermiş. Çoğu zaman canı çok sıkılırmış. Yapacak bir işi de yokmuş. Korkaklığı yüzünden, yaptığı hiçbir şeyden zevk alamazmış. Yemeğini bile huzurlu olarak yiyemezmiş. Basit bir tıkırtıda bile, yüreği hoplarmış. Geceleri korkudan gözlerini kapatmadan uyurmuş. Ufacık bir gürültü duysa nefesini tutup, bir köşeye saklanırmış.
Kendisine:
- Bu kadar korkak olma. Biraz cesur ol. Korkularını yen.
Diyenlere:
- Söylemesi kolay. Korkum o kadar güçlü ki, onu yenmek imkansız, demiş.
Tavşan, herkesi kendisi gibi korkak sanırmış. Bu yüzden kendisine `Cesur ol!` diyenlere kuşkuyla bakarmış. Tavşan bir gün çok susamış. Hava çok sıcakmış. Susuzluktan kıvranmaya başlamış. Ama çok korktuğu için dışarıyada çıkamıyormuş. Bir süre çaresiz beklemiş. Fakat susuzluğu geçmemiş. Giderek daha fazla susamış. Artık dayanamayacakmış. Dere kenarına gitmeye karar vermiş. Tavşan korka korka dere kenarına gelmiş. O sırada kurbağalar derenin çevresinde geziniyorlarmış. Tavşanın geldiğini görünce kendilerini suyun içine atmışlar. Kurbağalar suya atlar atlamaz, büyük bir gürültü kopmuş. Gürültüyü duyan tavşan korkudan bayılacak gibi olmuş. Gürültü kesilince yerinden kalkmış. Elindeki kabı suyla doldurmuş. Kana kana içmeye başlamış. Suyunu içince derinden bir `oh` çekmiş. Bir süre dere kenarında beklemiş. Gururla çevreyi gözden geçirmiş.
- Ben gerçekten bir kahramanım. Artık hiçbir şey beni korkutamaz. Gürültüden korkmadım. Üstelik başka hayvanları korkuttum.
Tavşanın keyfine diyecek yokmuş. Sözlerine devam etmiş:
- Cesareti olanlar çıksın karşıma! demiş. Emin adımlarla yuvasına doğru yürümüş...
